Patron

Jarosław Iwaszkiewicz żył w latach 1894-1980. Był poetą, prozaikiem, dramaturgiem, eseistą i tłumaczem. Interesowała go sztuka, głównie muzyka. W roku 1918 wraz z grupą poetów zorganizował w Warszawie kabaret Pikador i grupę poetycką Skamander. W tym czasie wydał „Oktostychy” i „Dyonizje”. Urzeka w nich renesansowa postawa poety wobec piękna przyrody.

W latach międzywojennych pracował w instytucjach rządowych i placówkach dyplomatycznych oraz podróżowało Europie. Wydał wówczas takie tomiki poetyckie, jak: „Księga dni i nocy”, „Powrót do Europy”, „Lato”, „Inne życie”; utwory prozatorskie: „Zmowa mężczyzn”, „Czerwone tarcze”; dramaty: „Kochankowie z Werony”, „Lato w Nohant” (o Chopinie) i opowiadania: „Brzezina”, „Młyn nad Utratą”, „Panny z Wilka” i inne.

W 1928r. Iwaszkiewicz osiadł w Stawisku pod Warszawą, gdzie przeżył wojnę, udzielając schronienia artystom i pisarzom. Po wojnie uczestniczył w życiu publicznym. Był posłem, prezesem Związku Literatów Polskich, wykładowcą na Uniwersytecie Warszawskim, redaktorem, felietonistą i recenzentem. Wydał kolejno opowiadania, m.in.: „Stara cegielnia”, „Młyn na Lutynią”; powieść „Sława i chwała”; eseje: „Podróże do Włoch”, „Podróże do Polski”, „Rozmowy o książkach”.

Utwory Iwaszkiewicza tłumaczono na wiele języków obcych, niektóre zaś, jak „Matka Joanna od Aniołów”, „Brzezina” i „Panny z Wilka”, sfilmowano. Został pochowany w Brwinowie pod Warszawą.

„Kocham książkę dlatego, że wprowadza mnie w mój własny świat, że odkrywa we mnie bogactwa, których nie przeczuwałem.”